<!–
–>
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Βερολινέζος Φραντς Γιόν κι άλλοι 18 αθλητές πήραν την απόφαση να ιδρύσουν έναν γερμανικό σύλλογο, φεύγοντας από την MTV 1879.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1900, οι άνδρες συγκεντρώθηκαν στο εστιατόριο Gisela στο Μόναχο και υπέγραψαν το καταστατικό ίδρυσης του συλλόγου. Το όραμα του Γιόν να φτιάξει τη Μπάγερν (σ.σ. Βαυαρία) από το μηδέν ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων, με την ομάδα να δείχνει από την πρώτη στιγμή ότι ήταν φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα.
Ήδη, στην πρώτη αναμέτρηση με την πρώην ομάδα τους, την MTV 1879, οι παίκτες που είχαν αποσπαστεί για χάρη της Schwabinger Bayern, όπως ήταν αρχικά γνωστή η «έμπνευση» του Γιόν, πήραν επιβλητική νίκη με 7-1.
Οι παίκτες με τα ριγέ καπέλα, χαρακτηριστικό τους τα πρώτα χρόνια ζωής του συλλόγου, συνέχισαν να εντυπωσιάζουν, με την ομάδα να δέχεται άλλη μία ώθηση το 1907 όταν μετακόμισε στο νέο της «σπίτι», το Bayern Ground στην οδό Λέοπολντ του Μονάχου. Η τοπική ομάδα, FC Wacker, κατάλαβε ότι πλέον ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος, όταν στο πρώτο ματς γνώρισε τη «συντριβή» με 8-1.
Οι «βαυαροί» πήραν σύντομα τα πρωτεία στο Μόναχο και το 1910 ανακηρύχθηκαν πρωταθλητές της Ανατολικής περιφέρειας. Υπερασπίστηκαν τον τίτλο τους και την επόμενη χρονιά κι απέκτησαν και τον πρώτο διεθνή στις τάξεις τους, τον Μαξ Γκαμπλόνσι που έκανε ντεμπούτο με την Εθνική Γερμανίας στην ήττα με 3-0 από το Βέλγιο στις 16 Μαΐου του 1910.
Μέσα στην επόμενη δεκαετία, ο σύλλογος είχε ήδη 700 μέλη και είχε αναδειχθεί σε αυτό που είναι μέχρι σήμερα: στην κορυφαία ομάδα του Μονάχου.
Το 1926 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Νότιας Γερμανίας και το 1932 πανηγύρισε τον πρώτο εθνικό τίτλο, επικρατώντας με 2-0 της Άιντραχτ Φρανκφούρτης υπό τις οδηγίες του Ρίτσαρντ «Λιτλ» Ντόμπι που εκτελούσε χρέη προπονητή, μασέρ, οργανωτή και μάνατζερ της ομάδας!
Η Μπάγερν είχε εδραιωθεί στη Γερμανία, οι Σιμετσράιτερ, Γκολντμπρούνερ και Μολ ενίσχυσαν σημαντικά την Ολυμπιακή Ομάδα στη διοργάνωση του 1936 στο Βερολίνο και η ομάδα συνέχισε να ανεβαίνει.
Και τότε ξέσπασε ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος…
Η παγκόσμια διαμάχη δεν άφησε ανεπηρέαστο το ποδόσφαιρο που έκανε χρόνια να μαζέψει τα κομμάτια του. Χρειάστηκε να περάσουν 9 χρόνια για να πανηγυρίσουν ξανά οι Γερμανοί, φέρνοντας το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1954 έπειτα από τη νίκη με 3-2 επί της Ουγγαρίας.
Σταδιακά η Μπάγερν απέκτησε μόνιμη εκπροσώπηση στην Εθνική, ενώ ξαναβρήκε τον δρόμο προς τις επιτυχίες κατακτώντας το DFB Cup το 1957 με 1-0 επί της Φορτούνα Ντίσελντορφ χάρη σε γκολ του Γιόμπστ μπροστά σε 42.000 θεατές.
Το διάστημα που ακολούθησε οι «βαυαροί» έμειναν μακριά από τις επιτυχίες, ενώ η απογοήτευσή τους γιγαντώθηκε όταν δεν τους επετράπη να συμμετάσχουν στη νεοσύστατη Bundesliga το 1963.
Δύο χρόνια αργότερα, όμως, η ομάδα ήρθε για να μείνει! Υπό τις οδηγίες του Ζλάτκο «Τσικ» Τσαϊκόφσκι και με την έλευση ενός άλλου Φραντς, ο οποίος επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος με το ίδιο όνομα που θα έμενε στην ιστορία του συλλόγου μετά τον ιδρυτή του, του Μπεκενμπάουερ, του Ζεπ Μάγιερ και του νεαρού τότε Γκερντ Μίλερ, η Μπάγερν «έλαμψε».
Στην πρώτη της συμμετοχή στο πρωτάθλημα τη σεζόν 1965-66 τερμάτισε στην 3η θέση, με τους Μπεκενμπάουερ και Μάγιερ να κερδίζουν την κλήση τους στην Εθνική. Μπορεί τα «Πάντσερ» να ηττήθηκαν στον τελικό του Μουντιάλ από τη διοργανώτρια Αγγλία, αλλά η Μπάγερν δεν έμεινε χωρίς τρόπαιο, καθώς κατέκτησε το δεύτερο κύπελλό της με 4-2 επί της Meidericher SV μπροστά σε 60.000 θεατές στη Φρανκφούρτη.
Έναν χρόνο αργότερα, ήρθε και η πρώτη σπουδαία ευρωπαϊκή επιτυχία της ομάδας. Με τη χαρά της κατάκτησης του Κυπέλλου με 4-0 επί του Αμβούργου, ο «Mr European Cup», όπως ονομάστηκε έκτοτε, ο Φραντς «Bull» Ροτ, σκόραρε στο 109ό λεπτό, χαρίζοντας στους «Βαυαρούς» τη νίκη με 1-0 επί της Ρέιντζερς. Το Κύπελλο Κυπελλούχων σηκώθηκε στον ουρανό της Νυρεμβέργης από γερμανικά χέρια!
Από το 1968 ξεκινούν τα «χρυσά χρόνια» του συλλόγου. Αν και η ανάληψη της ηγεσίας από τον Μπράνκο Ζέμπεκ έφερε ριζικές αλλαγές, με τον νέο προπονητή να είναι τόσο αυστηρός που απαγόρευε στους παίκτες του ακόμα και να καταναλώνουν μπύρα, τα αποτελέσματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά.
Η ομάδα έκανε το νταμπλ, κατακτώντας το πρωτάθλημα με διαφορά 8 βαθμών από την Αλεμάνια Άαχεν και το Κύπελλο σε βάρος της Σάλκε. Η άνοδος της Γκλάντμπαχ της στέρησε τα δύο επόμενα πρωταθλήματα, αλλά το 1972 επανήλθε στην κορυφή υπό τις οδηγίες του Ούντο Λάτεκ. Έχοντας στις τάξεις της τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος με 40 γκολ, τον Γκερντ Μίλερ, πήρε τον τίτλο με ρεκόρ συγκομιδής βαθμών, ενώ ολοκλήρωσε το νταμπλ με το 2-1 σε βάρος της Κολονίας στην παράταση του τελικού του Κυπέλλου.
Ακολούθησαν άλλα δύο πρωταθλήματα με τον Λάτεκ και το 1974 ήρθε ο ευρωπαϊκός θρίαμβος με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ ισοφάρισε για τους «Βαυαρούς» στο τελευταίο λεπτό της παράτασης κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης με το 1-1 να οδηγεί τις δύο ομάδες σε επαναληπτικό στις Βρυξέλλες, ο οποίος εξελίχθηκε σε θρίαμβο χάρη στα γκολ των Ούλι Χένες και Γκερντ Μίλερ (2 εκαστος στο τελικό 4-0).
Η χρονιά ήταν καλή και για την Εθνική Γερμανίας που πανηγύρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο νικώντας με 2-1 την Ολλανδία στον τελικό του Μονάχου, με 6 παίκτες της Μπάγερν στο χορτάρι: Μάγιερ, Μπεκενμπάουερ, Χένες, Μίλερ, Σβάρτσενμπεκ και Μπράιτνερ. Δύο από αυτούς, μάλιστα, ήταν και οι «χρυσοί» σκόρερ: ο Μπράιτνερ με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι και ο Μίλερ με το αξέχαστο γυριστό σουτ του.
Και μπορεί το επόμενο εγχώριο πρωτάθλημα να ήρθε το 1980, αλλά στην Ευρώπη η ομάδα ήταν ασταμάτητη. Το 1975 ήρθε και το δεύτερο συνεχόμενο Πρωταθλητριών, αυτή τη φορά με 2-0 επί της Λιντς στο Παρίσι με γκολ των Ροτ και Μίλερ κι ακολούθησε το τρίτο έναν χρόνο αργότερα με το 1-0 επί της Σεντ-Ετιέν στη Γλασκώβη, ξανά με γκολ του «Mr European Cup», Ροτ.
Την ίδια χρονιά σήκωσε και το Διηπειρωτικό σε βάρος της Μπέλο Οριζόντε σε διπλούς αγώνες (0-0 και 2-0).
Κάπου εκεί, όμως, η «χρυσή» εποχή ολοκληρώνεται, με το ευρωπαϊκό τρεμπλ να είναι η τελευταία μεγάλη επιτυχία του συλλόγου τον συγκεκριμένο αιώνα…
Νατάσα Παπαδημητροπούλου